پيام

عليرضااحساني نيا
96/8/13

+ [تلگرام] هيچوقت يادم نميره... ده ، يازده ساله بودم که تو بازي با بچه هاي فاميل، پام گير کرد به پاي يکيشون و افتادم... ساق پاي راستم خورد به لبه ي آجر و زخم شد... بدجور هم زخم شد... خيلي درد کشيدم... خيلي طول کشيد تا کم کم جاي اون زخم، كمي بهتر شد و کمتر اذيتم کرد... اون روزا فقط يه دوست صميمي داشتم... دوستي که مثل خانوادم بود... دوستي که بهش اعتماد داشتم... تو مدرسه فقط اون مي دونست ساق پاي راستم زخم شده.. اون تنها کسي بود که جاي زخمم رو بلد بود... چند روز بعد از اين اتفاق با دوستم بحثمون شد.. يادم نمياد سر چي...؟! يادم نمياد کي مقصر بود...؟! فقط يادمه زنگ ورزش بود و داشتيم فوتبال بازي مي کرديم... وسط فوتبال وقتي داشتم شوت مي زدم با کف پا اومد ساق پاي راستم رو زد... کاري به توپ نداشت...! اومد که زخمم رو بزنه...!! زخمم دوباره تازه شد! دوباره درد و درد و درد... چند روز بعدش دوباره با هم رفيق شديم... ولي ديگه هيچوقت نذاشتم بفهمه ... دردم چيه؟! زخمم کجاست...؟! از اين اتفاق سال ها مي گذره ... ولي هروقت کسي رو مي بينم که درد داره، زخم داره، بهش ميگم... هيچوقت هيچوقت هيچوقت ... نذار کسي بفهمه جاي زخمت کجاست!! نذار بفهمه چي نابودت مي کنه... شايد يه روز زخم شد ...رو زخمت ! زخمت رو... دردت رو واسه خودت نگه دار! ميگم مراقب اونايي که جاي زخمت رو بلدن باش... اونا مي تونن با يه حرف... با يه کنايه... با يه خاطره... کاري کنن که دوباره زخمت سر باز کنه...! دوباره تو مي موني و درد و درد و درد...

Miss fatima 96/10/13