پيام

عليرضااحساني نيا
96/4/23

+ [تلگرام] دلم حياط خانه پدر را مي خواهد ! يک بعدازظهر تابستان باشد ... باغچه را آب دهيم؛ فرش بيندازيم رو ايوان ... بو خاک و آب و گل و برگ ! صدا خنده همسايه ها رابشنويم و دلگرم باشيم که: اين حوالي مردم هنوز هم قهقهه مي زنند ...! پدر بيايد و طالبي هاي خنک را يک به يک قاچ کند ... و ما بدون تمام ژست ها روشنفکرانه ، با دست يکي يکي برداريم و از عطر خوشش لذت ببريم . دلم آن روزهايي را مي خواهد که... وقت کنار هم مي نشينيم، هيچ کداممان در بند گوشي هاي همراهمان نبوديم! صحبت از تکنولوژ هاي به روز و عکس ها فس بوکي دوستان نبود!! آن روزهايي که تلفن هايمان بيشتر زنگ مي خورد و بدون آنکه شماره اي بيفتد... از صداي دوستانمان به وجد مي آمديم و هيچ وقت از ذهنمان خطور نمي کرد كه... "حوصله اش را ندارم "! آن روزهايي که آيفون تصويري نبود و براي باز کردن در بايد از حياط مي گذشتي... چه ذل تابستان چه در يخبندان زمستان! امـــــــــــــــــــــــــــــــــــــا حيف!!! همه شان گذشتند و از آن خانه چيزي نمانده ... ‌ بچه که بودم فکر مي کردم ... پدرها و مادرها مثل ساعت شني هستند! تمام که بشوند ، مي تواني برشون گردوني، از نو شروع بشن !! بعدها فهميدم که پدرها و مادرها مثل مداد رنگي هستند، دنيايت را رنگ مي کنند و کوچک مي شوند تا زندگيت را زيبا کنند. کاش زودتر کسي راستش را به من گفته بود . پدر ها ومادرها مثل قند مي مانند، جاي زندگي ات را که شيرين بکنند... خودشان تمام مي شوند! تمام...

رهگذرم 96/8/16