پيام
+
[تلگرام]
دو چيز مانع خوشبختي انسان است...
يکي وقت و زمان : که اگر برخورد درستي با آن نشود موجب گرفتاري خواهد بود؛
و ديگري مردم : انرژي و نيرو وقتي که مي بايست موجب رشد و تکامل ما بشود، صرف تحت تاثير قرار دادن ديگران مي شود.
من قرار است که کار خوب درست و مناسب خودم را بکنم .
اگر اين کار من موجب خوشحالي و شادي و رضايت ديگران واقع بشود که چه خوب...
ولي اگر نگيرد بسيار باعث تاسف است ولي من همچنان کار درست و خوب مناسب خودم را ادامه مي دهم.
ما اگر در زندگي به ساز ديگران برقصيم نابود خواهيم شد. روزي که مردم براي ما دست بزنند،
وسط دست هاي مردم له خواهيم شد.
روزي که بخواهيم مردم ما را بزرگ ببينند...
بادکنکي مي شويم که با فوت ديگران به آسمان فرستاده مي شويم و به ميزان بالا رفتنمان ، پايين افتادن وحشتناکي هم خواهيم داشت.
ما در تمام عمرمان مي خواهيم ثابت کنيم که
« من خوبم ، ببين من چقدر خوبم »
يا « من را لطفاً دوست داشته باشيد »و چرا؟
براي اينکه ته وجودمان نه به خوبي خودمان باور داريم...
و نه به خواستني و دوست داشتني بودن خودمان!
بنابراين تمام زندگي ما دور اين محور مي چرخد که
" چگونه حرف بزنيم ، چگونه رفتار کنيم که مردم ما را دوست بدارند "
ولي چون خودمان خودمان را خوب نمي دانيم و خودمان را دوست نداريم ! هيچ وقت به اين نتيجه نخواهيم رسيد.
آخر سر هم از همه کوشش پشيمان مي شويم که به حساب خودمان اين همه رنج برديم که ديگران را خشنود و راضي کنيم ولي هيچ کس از ما خشنود و راضي نبود و بيشتر و بدتر اينکه خودمان از خودمان خشنود و راضي نبوديم...
رهگذرم
96/8/16