پيام

عليرضااحساني نيا
96/3/1

+ [تلگرام] دل آدم ها، چه ساده گرم مي‌شود: به يک دلخوشي کوچک... به يک احوال‌پرسي ساده، به يک دلداري کوتاه، به يک تکان دادن سر، يعني : "تورا مي‌فهمم!" به يک گوش دادن، بدون داوري و نظر دادن... به يک همراه شدن کوچک، به يک پرسش کوتاه : "روزگارت چگونه است؟!" به يک دعوت کوچک به يک فنجان چاي، به يک وقت گذاشتن براي تو! به شنيدن جمله « من کنارت هستم» به يک هديه بي‌مناسبت... به يک دوستت دارم غير منتظره! به يک غافلگيري، به يک خوشحال کردن کوچک، به يک نگاه مهربانانه، به يک شاخه گل... بويژه ... در برنده و بازندگي انتخاباتي در اين دنياي فاني ! فقط همين... ما انسانها در هر سن و سالي که باشيم ... دوست داريم مورد احترام واقع شويم از کودکي تا کهنسالي! دليل مورد احترام واقع شدنمان در دوره هاي مختلف زندگي متفاوت است؛ انسانها در احترام گذاشتن به يکديگر جنبه هاي مختلفي را مد نظر قرار ميدهند ، احترامي که يک فرد در خانواده خود ميبيند، ماندگارتر و عميق تر از احترامي است که در حوزه شغلي خود از ارباب رجوع ،شاگرد و يا کارمندانش ميبيند . به عبارتي ديگر احترام، زماني که از دو بعد زمان و مکان نشات ميگيرد، بسيار سطحي و کم عمق است... و طول عمر آن وابسته به درجه نيازمندي افراد به يکديگر است؛ مانند احترام بين رييس و مرئوسي که هر يک ديگري را پله ترقي خود تصور ميکنند. اما نوع ديگري از احترام که علاوه بر ابعاد زمان و مکان داراي بعد عاطفي نيز هست و از هوش عاطفي افراد نشات ميگيرد هم ، وجود دارد که داراي ماندگاري دائمي و ريشه دار تر از نوع اول است مانند : کساني که در انتخاباتي شرکت مي کنند و يکي براي خدمت است و يکي براي قدرت که در اينجا برنده و بازنده واقعي را اينطور برآيند مي کنيم . برنده ... همواره بدنبال يک احترام سه بعدي ماندگار است... لذا نه خود به اجبار به کسي احترام ميگذارد و نه از ديگران توقع احترام کاسبکارانه دارد ! ولي بازنده ... بنيان وجودي خود را در احترام ديدن از همه و احترام گذاشتن کاسبکارانه به ديگران بنا مي کند. برنده... با احترام گذاشتن خالصانه به ديگران بزرگ ميشود و در قلبها ميماند؛ ولي بازنده... با احترام کاسبکارانه به ديگران براي چند صباحي در صحنه بزرگ بنظر ميرسد، ماننديک تصوير مجازي بزرگ،در آيينه ازانساني کوچک !

کفش هاي مکاشفه 96/11/15